26 daagse rondreis door Argentinië en Chili in 2016
Woensdag 9 maart 2016: Evita Peron dag, don’t cry for me Argentina.
De vlucht van Amsterdam naar Buenos Aires is voorspoedig verlopen. Om half zeven ‘s-morgens plaatselijke tijd zijn we geland (een half uur vroeger dan gepland). In Argentinië is het 4 uur vroeger dan in Nederland. Onze taxichauffeur stond ons al netjes op te wachten. Na een ritje van ca. 1 uur (ochtendspits) zijn we netjes afgezet bij het hotel.
In het centrum van Buenos Aires ligt een grote 18-baanse weg waar het verkeer van ’s-Morgens vroeg tot ’s-Avonds laat overheen raast. Niet oversteken bij de zebrapaden is spelen met je leven.
Na een snelle opfrisbeurt in het hotel, na onze vlucht van 14 uur, op pad voor de Evita Peron dag.
Na vaak van graf te zijn gewisseld ligt Eva Peron nu begraven in het familiegraf van de Duarte-familie. De grote begraafplaats ligt in de wijk Recoleta, midden in de stad. Deze begraafplaats heeft weinig te maken met een kerkhof maar het is eerder een compleet dorp met honderden straatjes, complete familiegraven in de vorm van klein huisjes en centrale pleintjes waar je even bij kunt komen tussen het wandelen door. De begraafplaats herbergt meer dan 4.500 graven/mausoleums. Het graf van Evita Peron ligt enigszins verstopt in een klein zijstraatje maar was door ons snel gevonden.
De begraafplaats is erg indrukwekkend maar soms ook wel wat luguber: je gluurt naar binnen bij een van de grafhuisjes en je ziet de kisten schots en scheef opgestapeld liggen tussen stof, gruis, kapotte stenen, spinnenwebben en schoonmaakmiddelen.
Vanuit de begraafplaats terug naar het centrum van de stad: Plaza de Mayo. Dit plein is vernoemd naar de mei-revolutie van 1810 en is met name bekend geworden door de toespraken van Juan en Evita Peron vanaf het balkon van het Casa Rosado en de wekelijkse protesten van de “madres” de dwaze moeders (symbool witte hoofddoek). Het Casa Rosado is het presidentiële werkpaleis van de president. De roze kleur is verkregen door ossenbloed aan het witsel toe te voegen. De dwaze moeders lopen nog steeds wekelijks hun rondjes over het plein.
Donderdag 10 maart
Wat een reacties allemaal. Bedankt. We hebben ook een aantal foto’s geplaatst deze kun je zien onder het reisverslag of aan de linkerkant onder het kopje foto’s. We werden al om 07.30 uur opgehaald door de taxi om ons naar het vliegveld te brengen voor een 2 uur durende vlucht naar Bariloche.
Op het vliegveld werden we weer netjes opgewacht door een medewerker van het autoverhuurbedrijf die onze huurauto kwam brengen. Hij sprak alleen Spaans maar met handen en voeten zijn we er wel uitgekomen. Het is ook niet de eerste keer dat we een auto huren..!!
Pinnen geeft wat problemen: niet dat er geen geldautomaten zijn maar je kunt maar 1.000,00 Argentijnse peso’s pinnen (ca. 60 euro) per keer per dag. Op dit moment is er geen enkele pinautomaat veilig voor ons…..De bank brengt ook iedere keer 5,50 euro in rekening ongeacht het bedrag dat je pint. Verder valt het op dat weinig mensen Engels spreken.
De route van Bariloche naar San Martin de los Andes via een vallei met vreemdsoortige rotsformaties was heel mooi. Achter iedere bocht wilde je wel stoppen om een foto te maken. Halverwege ontdekte Martin een kortere route en ja hoor 90 km gravelweg! Het is ons weer gelukt…..Uiteindelijk waren we om half zes in San Martin de los Andes.
Vrijdag 11 maart:
Vandaag zijn we naar de vulkaan Lanin en het Tromo meer geweest. De vulkaan Lanin is een uitgedoofde, 3.776 m hoge vulkaan waarvan de top het hele jaar bedekt is met een ijskap.
Bij het Tromo meer was het goed picknicken. Gelukkig alleen de laatste 10 km gravel.
Vanmiddag nog een wandeling gemaakt naar een uitzicht punt. Het weer is uitstekend: blauwe hemel en ca. 26 graden. De vooruitzichten zijn goed.
Morgen gaan we de 7-meren route rijden en weer terug naar Bariloche waar we 3 nachten blijven.
Zaterdag 12 maart: De 7 meren route
Gisteren zijn we vol goede moed aan de 7-meren route begonnen, het is uiteindelijk de 4-meren route geworden. Halverwege de route vonden we weer een gravelweg naar Lake Traful (het 4de meer) een van de mooiste meren, zegt men. En wie zijn wij om geen gravelweg te rijden….ha ha!!
Men had deze keer gelijk, het uitzicht over Lake Traful is betoverend. Afhankelijk van de lichtinval krijgen de meren een azuurblauwe kleur. Het water is heel helder. De weg (en ook de gravelweg) slingert door bossen afgewisseld met open vlaktes. Het landschap heeft wel iets weg van de Alpen.
Het zal daarom ook wel zijn dat de eerste bewoners in dit gebied uit Zwitserland zich hier gesetteld hebben. Dit is ook terug te zien in Bariloche aan de bouw van de huizen, chalets etc.
Net voor Bariloche werden we nog aangehouden door de politie. Gelukkig was alles in orde en konden we weer doorrijden.
Zondag 13 maart:
Vandaag hebben we een uitstapje (80 km asfalt en jawel 100 km gravelweg…) naar de Monte Tronador Gletsjer. De moeite waard en heel mooi (zie geplaatste foto). Monte Tronador is een dode vulkaan en is het hoogste punt (3.554 meter) in Noord Patagonie. De vulkaan dankt zijn naam (tronar betekent bulderen) aan het geluid van het afbrekende ijs van de omliggende gletsjers dat met veel geweld naar beneden valt. In het dal vind je ook een zwarte gletsjer (de Vintisquero Negro). Deze zwarte gletsjer is wel heel bijzonder om te zien.
De waterval aan het einde (de Devil’s Throat) was een kleine teleurstelling. Een aardige klim voor geen spectaculaire waterval. Een mooie korte wandeling naar de Nalca waterval was goed te doen.
Het was een heel aparte waterval, je had hem bijna kunnen gebruiken als douche.
Morgen doen we een dagje rustig aan en dan gaat het avontuur over de route 40 steeds zuidelijker Patagonie in tot het zuidelijkste bewoonde puntje beginnen.
Het is weer een hele lap tekst geworden, bedankt voor het lezen en tot de volgende keer……Het kan zijn dat de komende periode de wifi verbindingen slecht zijn en dat een volgend reisverslag iets langer op zich laat wachten.
Maandag 14 maart:
Vandaag circuito chico (kleine circuit) gereden. Rijdend langs de oevers en stranden van het meer Nahuel Huapi (het 5de meer van de 7 meren-route) kom je uiteindelijk bij de berg Campanario.
Met een in de jaren 60 (1968) gebouwde kabelbaan kun je naar de top waar je geniet van een van de mooiste uitzichten ter wereld. De kabelbaan is in Oostenrijk gehaald. We dachten weer even in de tijd terug te zijn met deze “ouderwetse” stoeltjeslift. We misten de ski’s…
Onderweg kom je in het dorpje Llao Llao: een vakantiedorp voor de gegoede burgerij met enkele grote luxe hotels o.a. het Lloa Lloa-hotel. Vele beroemdheden hebben in dit hotel overnacht waaronder onze Koning en Koningin.
Jammer dat de Capilla San Eduardo op maandag gesloten was. We hebben hier wel een tijdje met enkele mensen uit Zwitserland staan buurten.
’s-Middags het centrum van Bariloche bezocht. Het stadje stamt uit het begin van de 20ste eeuw en is geënt op de chalet-bouw in het moederland Zwitserland. Het Centro Civico is hiervan een fraai voorbeeld. Het plein is volledig opgebouwd in de Alpensfeer.
Dinsdag 15 maart:
Vandaag begint het avontuur: route 40 naar het zuiden. In het uiterste zuidwesten ligt het meest spectaculaire berggebied van de Andes, ons volgende reisdoel. Er zijn maar weinig toeristen die met de auto naar het zuiden gaan, de meeste nemen het vliegtuig. Wij dus niet, wij gaan met de auto: wij hebben geen tijdgebrek en willen ook het monotone landschap, de Argentijnse woestijn, meemaken en zien. Route 40 is een begrip in Argentinië, vergelijk route 66 in de Verenigde Staten. Het is de langste weg in het land: van La Quiaca aan de Boliviaanse grens tot aan Rio Gallegos in het zuiden.
De weg is over grote delen niet geasfalteerd maar daar wordt hard aan gewerkt (gelukkig……).
Van Bariloche naar Esquel (ca. 300 km) is de route nog zeer afwisselend . Waren we na lange tijd eindelijk een vrachtwagen voorbij, worden we weer aangehouden door de politie….ha ha.
En ja jullie raden het goed, we zaten weer achter de vrachtwagen.
Verder over de route niet veel te melden.
Woensdag 16 maart:
Vandaag hebben we een lange etappe (ca. 540 km) te rijden: van Esquel naar Estancia Cueva de las Manos waar we 2 nachten zullen slapen. Verder naar het zuiden wordt het landschap droog, dor en schraal. Je rijdt langs onmetelijke vlaktes, de pampa’s, het rijk van de estancia’s (boerderijen) en de gauchos. Langs de route zorgen slechts schapen, guanacos (lama’s) en choiken (kleine struisvogels) voor een teken van leven. Je moet ook opletten voor overstekende gordeldieren.
Verder waan je jezelf in niemandsland. Je komt maar enkele auto’s tegen.
Bijna op het eind van de etappe stonden we stil op “the highway”: een blokkade/staking van enkele mensen…. ze zaten lekker te barbecueën en hielden het verkeer in beide richtingen tegen. Daar sta je dan…… we weten niet waarom maar het duurde een half uur voor we weer door mochten rijden.
We zijn op de boerderij vandaag de enige gasten en hebben een privé-kok ter beschikking.
Morgen gaan we met een georganiseerde tour een tocht maken naar de cueva de las manos: de grot van de handen. Dit is een bijzondere historische plek. De tekeningen, merendeels van handen en verder van dieren (guanacos) en abstracte mensenfiguren dateren van ruim 7000 v. Chr.
Donderdag 17 maart:
Vandaag hebben we kennis gemaakt met de beruchte Patagoniscbe wind. Ik heb, dacht ik, genoeg bij te zetten maar ik werd bijna omver geblazen. Maar goed dat we allebei de windjacks mee hadden genomen. In Nederland was allang code rood afgegeven.
De tour naar de cueva de las manos begon met een autoritje van 1 uur over het terrein van de boerderij naar het begin van de wandeling. Eerst een half uurtje zigzaggend afdalend de canyon in en aan de andere kant al klimmend de canyon weer uit.
De wandeling langs de “handen, dieren en andere tekeningen” was zeer interessant en de gids sprak gelukkig goed Engels. De chauffeur kwam ons bij de cueva weer ophalen anders hadden we meer moeten afdalen en klimmen in de canyon om terug te komen. De prive-kok had weer een lekkere maaltijd voorbereid. De wind zorgt ervoor dat het behoorlijk afgekoeld is.
Vrijdag 18 maart:
Vandaag opnieuw een lange rit (350 km asfalt en 200 km gravel) voor de boeg. De 200 km gravel bleek gereduceerd naar ca. 100 km gravel…gelukkig want al dat gehobbel schiet niet echt op. De route was afwisselend soms een beetje eentonig.
Morgen gaan we een dagje wandelen. We laten ons verrassen of we de wandeling die we willen doen helemaal halen of dat we halverwege om moeten draaien omdat het niet meer gaat.
De wifi-verbinding is erg langzaam dus we kunnen deze keer helaas geen foto’s plaatsen.
Zaterdag 19 maart:
We hebben nog steeds alles onder controle en we genieten volop. Het is vandaag enigszins bewolkt afgewisseld met zon. Prima wandelweer, niet te warm. Vol goede moed zijn we begonnen aan de “wandeling” naar de Grande gletsjer en gletsjermeer Torre.
Om een idee te krijgen 9 km heen en 9 km terug, 400 meter hoogteverschil overbruggen en regelmatig heuveltje op en heuveltje af. We hebben het niet gehaald, wij zijn gekomen tot 5 km heen en 5 km terug. Het goede nieuws is dat het uitzichtpunt kwam na 3,5 km dus dat hebben we 2 x gehad.
Vanaf dit punt is het uitzicht op Mount Torre (3.128 meter), Mount Fitz Roy (3.405 meter) en de Grande gletsjer heel mooi. De toppen van de bergen zijn vaak in de wolken gehuld. Al met al was het een mooie wandeling door prachtige natuur en met uitzicht op de gletsjer.
Toen we bijna terug waren werden we nog verrast op een roodkopspecht mannetje en vrouwtje (Magelhaenspecht). Dit is volgens de boeken een van de grootste spechtensoorten ter wereld.
Na het eten zijn we moe en voldaan in bed gedoken.
Zondag 20 maart:
Ook vandaag bewolkt afgewisseld met zon. We zouden het rustig aan doen, jawel wandelen naar een uitzichtpunt op een andere gletsjer, de gletsjer Piedra Blancas, 4 km heen en 4 km terug, 250 meter hoogteverschil en weer regelmatig heuveltje op en heuveltje af (in totaal 750 meter hoogteverschil overbrugd). Maar ook dit was een prachtige wandeling, iets vermoeiender dan gisteren maar dat is niet zo gek. Wij zijn ook niet meer een van de jongsten. Petje af voor de jeugd die met volle bepakking en nog een rugzak voor op de buik van camping naar camping lopen.
De Mount Torre en de Mount Fitz Roy hebben we nog niet helemaal gezien, de top heeft tot nu toe in de wolken gezeten.
Morgen vertrekken we naar El Calafate. Grootste bezienswaardigheid daar is de Perito Moreno gletsjer. Vorige week was in het nieuws dat er een groot stuk van de gletsjer is afgebroken.
Jammer een week te vroeg, dit hadden we graag gezien. Blijkbaar zijn de restanten hiervan nog wel steeds in het water als ijsschotsen te zien. We zijn benieuwd.
Tot zover, groetjes en tot de volgende keer.
Dinsdag 22 maart:
Onder het genot van een Bacardi Cola schrijf ik dit verslag van vandaag:
bezoek aan de gletsjer Perito Moreno.
Enkele gegevens van deze gletsjer zodat jullie een idee krijgen van deze enorme ijsmassa:
- Afstand bergketen waar de gletsjer begint tot aan het ijsfront is 25 tot 40 km
- Het ijsfront is 50 tot 70 meter hoog
- De breedte varieert van 3 tot 5 km
Per dag schuift de voorkant van de gletsjer 1 tot 2 meter op, aan de zijkanten 40 cm.
Je kunt tot vlak bij het gletsjerfront komen. Over diverse moderne loopbruggen op diverse hoogtes en met verschillende kijkrichtingen kun je een flink stuk langs de voorkant van de gletsjer lopen en de gletsjer van boven naar beneden en andersom goed bekijken.
Je hoort constant het holle gekraak van het ijs en je schrikt regelmatig van het oorverdovend lawaai van afbrekend ijs. Met gigantisch geweld storten ijsmassa’s naar beneden waar ze als ijsbergen wegdrijven naar het Lake Argentino.
De uitzichten zijn adembenemend zeker als de zon recht op de gletsjer schijnt. En we hadden een zeer zonnige dag dus we hadden veel geluk. Helderblauwe scheuren zijn zichtbaar in de witte ijsmassa.
Het ijsveld ziet eruit als een grillig rotsgebergte met scherpe punten en diepe kloven.
Al met al: je blijft je ogen uitkijken terwijl je jezelf maar een heel nietig persoontje vindt vergeleken met deze enorme ijsmassa.
Morgen vertrekken we voor 3 dagen naar Chili, naar het Nationale Park Torres del Paine.
We hebben daar geen of nauwelijks bereik dus een volgende update laat even op zich wachten.
Groetjes uit El Calafate.
Woensdag 23 maart:
Torres del Paine, een van de ruigste gebieden ter wereld. Het park bestaat uit bergen, meren, watervallen, gletsjers en rivieren. Het landschap is schitterend (vooral als het zonnetje schijnt).
Ook hier hebben de meren een aparte blauwe kleur. Het is een ideaal gebied om te wandelen maar het park kan ook met de auto worden verkend. In 1 dag kun je de gravelroad door het park heen en terug goed rijden. Dat hebben we dan ook gedaan, niet dat we te lui waren om te lopen maar met 2 dagen wandelen hadden we het park nooit helemaal gezien.
Het is een stralende zonnige dag. Het meest opvallende van vandaag is de ongekend harde Patagonische wind waarbij je soms zelfs de fotocamera niet recht en stil kunt houden.
Het water in de meren werd opgezweept door de wind en veroorzaakte vrij hoge golven, niet te geloven en dat voor meren. Bij een wandeling naar een uitzichtpunt werden we gewoon vooruit, achteruit en zijwaarts geblazen. Ik heb nog geprobeerd op te stijgen maar dat lukte niet…ha ha.
Vrijdag 25 maart:
Het weer ziet er weer goed uit. Iets meer bewolking en een stuk minder wind dan gisteren.
Vandaag een boottochtje van 3 uur gedaan over het Lago Grey naar de Grey-gletsjer.
Voordat je op de boot kunt stappen moet je eerst drie kwartier lopen met het laatste half uur over een los grof gravelpad. Lago Grey is een (hoe kan het anders) een grijs gletsjermeer maar de gletsjer is allerlei kleuren blauw. Het witte met blauwe ijs is prachtig, je blijft gewoon foto’s maken.
Ondertussen drijven er ook nog afgebroken stukken blauw ijs voorbij in allerlei vormen.
Mooi, mooi, mooi driemaal want de gletsjer splitst zich in 3 stromen.
Deze gletsjer is van hetzelfde ijsveld afkomstig dan de Perito Moreno in Argentinië.
Zaterdag 26 maart:
Vandaag weer terug naar El Calafate. Bij de Chileens/Argentijnse grens weer hetzelfde ritueel.
We proberen dit jaar gewoon heel veel stempels in ons paspoort te krijgen want we gaan nog een keer de grens over van Argentinië naar Chili. En je gelooft het niet maar het was weer raak we werden weer aangehouden door de politie. Hij kende geen Engels en wij geen Spaans dus de beweging van doorrijden werd weer heel snel gemaakt door hem. We hebben eindelijk door hoe we het moeten doen.
Verder weinig te melden.
Vanuit El Calafate allemaal een Feliz Pascua toegewenst en tot de volgende keer.
Zondag 27 maart:
Vandaag een rustige dag. We wilden naar het “versteende bos” maar we hebben geen bos gezien.
In een geïsoleerd liggend hotelletje geïnformeerd. Wat blijkt: het versteende bos kan niet individueel bezocht worden maar is alleen toegankelijk met een georganiseerde tour vanuit……ja waar we vandaan kwamen El Calafate. Het was een mooie rit maar alles bij elkaar toch een kleine 200 km. voor niets gereden.
Wel een geluk dat in dat geïsoleerde hotelletje Butch Cassidy en the Sundance Kid zich schuil hebben gehouden nadat ze een bank overvallen hadden.
Terug in El Calafate lekker ijsje gegeten en een terrasje “gepikt”.
Morgen wordt het weer een reisdag: vlucht naar Ushuaia de zuidelijkste stad ter wereld.
Vanuit deze plaats vertrekken ook de boten naar Antarctica.
Maandag 28 maart:
De auto zouden we inleveren op het vliegveld. Alleen Lagos Rent A Car heeft daar geen bureau. Daarom is Eduardo vandaag vanuit Bariloche naar El Calafate gevlogen, heeft de auto in ontvangst genomen en hij rijdt met de auto weer terug naar Bariloche, een rit van 2 dagen (met 1 overnachting halverwege). Het mag wat kosten…..
In Ushuaia stond onze chauffeur/gids ons weer netjes op te wachten. Ongelooflijk maar zij vertelde dat het 14 dagen terug al gesneeuwd had in Ushuaia. In de zomerperiode wordt het hier niet warmer dan 15 graden en er valt elke dag wel wat regen. Wij komen aan en het is 19 graden, droog en zonnig weer. Dit was de 4e zomerse dag aldus de gids.
De huizen ogen als een ratjetoe, de bouwers hoeven maar aan een voorschrift te voldoen: het huis moet aardbevingsbestendig worden gebouwd.
In Ushuaia staat een staatsgevangenis (nu museum) in de vorm van een half wiel. Deze gevangenis heeft aan de basis gestaan van de ontwikkeling van de stad. De bouw van deze gevangenis begon in 1902 en duurde 18 jaar. De veroordeelden die naar deze uithoek werden verbannen, bouwden hun onderkomen zelf. In de hele stad word je hieraan op heel veel plaatsen herinnerd .
Op dit moment vind er een staking plaats. De mensen die in deze uithoek wonen en werken konden, ongeacht leeftijd, na 25 jaar werken met pensioen. In december heeft de regering dit gewijzigd en gelden ook voor hier dezelfde regels als in de rest van Argentinië: pensioen bij 60 jaar voor de vrouwen en 65 jaar voor de mannen.
Voor morgen hebben we een 4 x 4 excursie naar de meren geboekt en voor overmorgen een tour naar het Nationale Park. ’s-Middags schepen we in voor onze mini-cruise. Twee drukke dagen.
Dinsdag 29 maart:
We werden netjes op tijd opgehaald door Christian en zijn landrover. Er zouden nog 6 andere mensen meegaan, allemaal uit Buenos Aires. Een leuk dagje op stap met Spaanse mensen die geen Engels spreken (behalve Christiaan die sprak perfect Engels) en Nederlandse mensen die geen Spaans spreken. Voordat we iedereen opgehaald hadden bij de diverse hotels was het half 10 en kon de off-road trip beginnen, naar lake Escondido en Lake Fagnano. We beginnen een stukje over het asfalt, tja je hebt die weg toch nodig om in de bush bush terecht te komen. Na een uurtje gaat het dan beginnen. Na een korte stop bij de huskey’s, gaan we de afdaling maken over de oude hoofdweg van vroeger, aangelegd door de gevangenen. Deze weg word al 35 jaar niet meer gebruikt en is dus verre van in goede staat!. Maar goed, we rijden niet voor niets in een 4×4 landrover. We worden nog net niet uit de auto geslingerd in de haarspeldbochten. En we liggen ook nog niet op de zijkant! Ook zijn we niet blijven steken, dus bereiken we na deze hobbelige slingerweg Lake Escondido.
Na een korte stop en een klein stukje asfalt, rijden we het bos in. In het bos zijn op sommige stukken de paden zeer nat, drassig en modderig, bijna onbegaanbaar….. Maar toch komen we er goed doorheen. Langzaam, hobbelend, soms 45 graden gekanteld vervolgen we onze weg.
Wisten jullie trouwens dat bevers hier hele bossen weg eten! Hele stukken met verdorde bomen om zichzelf maar een mooie woonplek te geven! De bevers zijn ooit hiernaartoe gebracht vanuit Canada en zijn inmiddels een echte plaag geworden. Zij hebben nl. hier geen natuurlijke vijanden zodat ze rustig hun gang kunnen gaan.
Uiteindelijk kwamen wij aan bij het grootste meer van Vuurland, Lago Fagnano!
Na ongeveer 4 km afwisselend door water (lees: het meer) en het strandje te hebben gereden, stond er een heerlijke Asado (BBQ) voor ons klaar! Ze dachten zeker dat we uitgehongerd waren want de stukken vlees die erop lagen logen er niet om! Salade en wijntje erbij en eten maar!
Uiteindelijk waren we om 4 uur weer back in town.
Groetjes uit Ushuaia
Woensdag 30 maart:Vuurland en minicruise
Buen dia, de laatste update van onze reis. Vandaag een georganiseerde ½ dagtour gedaan naar het Nationale Park Tierra del Fuego. De tour was leuk maar niet echt spannend. Van het park is ca. 1/3 gedeelte opengesteld om te bezoeken. Er rijdt ook een nostalgisch “oud” treintje. Was wel grappig om te zien hoeveel mensen een kaartje hiervoor kopen.
We hebben samen met de gids een paar korte wandelingen gemaakt.
In het park eindigt ook de PanAmHighway (Buenos Aires naar het einde van de wereld ruim 3.000 km). Vergeet ik bijna: het kleine “laatste” postkantoor ter wereld lag mooi aan een meer en was best aardig en druk binnen….niet te geloven, iedereen wil hier een kaart versturen.
Terug in town hebben we ingecheckt voor onze minicruise en verder niets gedaan als wat rondgehangen in het stadje. De koffers stonden netjes in de cabine op de boot. Helaas kwamen we er toen achter dat mijn tablet verdwenen was. We hebben dit meteen gemeld bij de receptie met de vraag of zij een “rapport” op konden maken. We waren al door de douane dus er was ook geen gelegenheid meer om naar de politie te gaan en op zee kun je niets meer.
Voor we begonnen aan een heerlijk diner hebben we eerst kennis gemaakt met de kapitein en zijn bemanning en met het expeditieteam. We hebben meteen uitleg gekregen over het in- en uitstappen in de zodiacs waarmee we aan land gebracht worden: stap op het rubber, dan op de houten kist, dan meteen zitten op de rand en doorschuiven, ook al krijg je een natte kont. Om niemand achter te laten moet je voordat je van boord gaat, het nummer van je kamer (hangt aan het reddingsvest) in een houten kist hangen en als je terug bent weer meenemen. Zo weet het expeditieteam dat ook weer iedereen terug is aan boord.
Het schip heeft een capaciteit voor 210 passagiers. We hadden nu 92 passagiers. Als het weer het toelaat en de leider van de expeditie geeft aan dat het veilig is om aan land te komen, gaan we morgenvroeg al om 06.45 uur naar Kaap Hoorn. Op de boot zelf hoef je geen reddingsvest te dragen maar zodra je op “expeditie” gaat moet het reddingsvest om.
Donderdag 31 maart:
Mauricio, de expeditieleider heeft het sein op groen gegeven: we mogen aan land. Rond half 8 stonden we op Kaap Hoorn, het zuidelijkste punt ter wereld. De zon is nog niet op en het waait flink.
Ik voelde me vanmorgen niet zo lekker, dus toch maar een half pilletje tegen zeeziekte ingenomen. Het korte vaartochtje met de zodiac was erg leuk.
We hebben nog gezocht naar een hamburgertent (Martin heeft steeds gezegd dat hij op het zuidelijkste puntje een hamburger wilde eten) maar deze was op Kaap Hoorn niet te vinden.
Wel een aantal monumenten ter ere van kapiteins en zeelieden die allemaal omgekomen zijn bij het vinden van een route van oost naar west (of andersom). Het monument ter ere van de zeelieden heeft een open gedeelte in het midden met de vorm van een albatros. Zeelieden geloven namelijk dat de ziel van iemand die op zee is omgekomen terugkomt in een albatros.
Op Kaap Hoorn staat ook nog een heel klein kapelletje en een vuurtoren. De vuurtorenwachter moet hier 1 jaar blijven en mag dan weer terug naar de bewoonde wereld. O ja voordat je bij het monument bent moet je eerst ca. 150 treden op. Als je vanuit de zodiac kijkt was dit best grappig een rij mensen allemaal met een oranje reddingsvest die in een sliert de trappen oplopen. Het is best een hele tour om alle passagiers veilig aan land te krijgen. De zodiacs gaan iedere keer heen en weer totdat iedereen aan land is en uiteindelijk weer terug op de boot.
´s-Middags zijn we aan land gegaan op het eiland Navarino, Wulaia baai. O.a. hier woonden vroeger de Jahgan´s, de kano-mensen, want zij leefden alleen van zeedieren. Zowel bij hun hut als in de boot brandde altijd een vuurtje. Dit hadden ze ook wel nodig want de waren verder helemaal naakt en ingesmeerd met vet van zeerobben.
De naam Vuurland (Tierra del Fuego) is bedacht door Ferdinand Magellaan, de 1ste Europeaan die door deze wateren voer. Hij zag de vuren op de eilanden branden. Martin heeft een zwaardere hike gedaan, ik heb het lekker rustig gedaan en langs de kust gewandeld. Toen we terugkwamen van de wandeling hadden de obers van de boot warme chocolademelk en andere drankjes aan wal gebracht. Chocolademelk met of zonder whiskey of alleen whiskey….!!!
Je begint nu wel te merken dat het weer omslaat en dat het kouder wordt. Onze windjacks, muts en handschoenen komen goed van pas. ´s-Avonds stond er weer een heerlijk diner klaar. “Onze” ober Patricio zorgt ervoor dat we niets tekort komen. Na het eten een slaapmutsje aan de bar ……we worden op onze wenken bediend.
Vrijdag 1 april:
Voor vandaag staat er 1 expeditie op het programma: bezoek aan de Aguila gletsjer in de Agostini fjord. Het is de hele dag grauw, mistig en regenachtig weer geweest. Op de stukjes open zee waren er tot 4 meter hoge golven. Jammer want het stuk dat we gevaren hebben was prachtig maar we hebben er nu weinig van gezien.
Ook met de zodiacs was het niet zo leuk, iedereen kwam met een natte kont en broek aan land.
Het water plensde regelmatig de zodiac in. De wandeling naar de gletsjer was goed te doen (helemaal vlak). Je staat er niet bij stil dat een gletsjer eigenlijk veel groter is omdat je meestal alleen maar het einde van de gletsjer ziet. De gletsjer is niet zo hoog als de Perito Moreno maar we zullen er niets van zeggen want we zijn nu in Chili. We krijgen ook een uitgebreide biologieles over het ontstaan van de bossen hier: hoe kan er nu bos staan waar in de ijstijd alleen een gletsjer was? Het is echt leeg en stil hier. Het is ook zo apart dat wij hier staan en dat het gebied straks weer verlaten is. Dat is ook het speciale van deze cruise, je vaart dagen door onbewoond gebied. Je bent niet bereikbaar, puur natuur, geen bebouwing en geen mensen (behalve wij natuurlijk….). Ondanks de regen en natte kleren een heel leuke expeditie.
Op de boot hebben de mensen allemaal 3 taken b.v. een lid van het expeditieteam gaat altijd mee op expeditie en zorgt voor de veiligheid, als 2de taak moeten ze de receptie bemensen als de boot vaart en als 3de taak moeten ze de presentaties en het entertainment verzorgen. Ze zijn 6 tot 7 maanden van huis en hebben 2 of 3 weken vakantie. De presentaties op de boot gaan allemaal over de expedities, wat je te wachten staat en wat je gaat zien.
Zaterdag 2 april:
Om kwart over zeven stonden we alweer gepakt en gezakt paraat om naar de pinguïns te gaan.
Het is helder weer maar het waait weer flink. Er zijn nog wel pinguïns op het eiland maar de meesten zijn al naar het noorden vertrokken. Het zijn en blijven grappige beestjes. Het is ontzettend grappig om de pinguïns in hun nestje te zien en hoe ze al waggelend naar de kust lopen, een stukje naar beneden moeten “glijden” om dan een duik in zee te kunnen nemen. Het deed me heel veel denken aan het verhaal van mijn moeder op vakantie in Australië: uren zitten wachten op het strand om uiteindelijk kleine pinguïns uit het water te zien komen….. Jammer dat er al heel veel pinguïns vertrokken zijn.
Het lijkt me prachtig om hier te wandelen tussen tienduizenden pinguïns. Er waren er nu maar tientallen maar we hebben pinguïns gezien…!!
Na de expeditie nog lekker ontbeten op de boot, koffers gepakt en ja de terugreis naar huis gaat beginnen. Bij aankomst in de haven van Punt Arenas worden we naar het vliegveld gebracht voor de vlucht naar Santiago de Chili. Daar nog een overnachting en zondagmiddag de vlucht naar Parijs en door naar Amsterdam. Van deze reisdagen zullen we weinig te vertellen hebben dus wat jullie nu lezen is de laatste update van onze 28 daagse reis naar Argentinië (Patagonië) en Chili. Allemaal weer bedankt voor het lezen van het verslag van de laatste dagen van onze reis.
Groetjes vanaf het vliegveld in Santiago en tot de volgende reis..!!!
